Recensie: ‘Slaves: Dante 1’ van Miriam Borgermans

Het verhaal

Het is 2558 en de wereld is verdeeld in Slaven en Vrijen. Dante, een Trasherslaaf (een hele lage slaaf of een slaaf die iets fout heeft gedaan), krijgt na een ruimtereis een gevaarlijke opdracht: hij moet infiltreren in Het Bastion, de plek waar alle hoge Vrijen en de Genoten zitten. Hij moet als onderzoeksrechter de moord op de machtige en hoge Genoot Ghassan Aboud onderzoeken. Dante besluit het spel mee te spelen, omdat hem beloofd wordt dat als hij de opdracht volbrengt, hij mag ‘scharrelen’: dat hij dan zonder Meester mag leven. Dan blijkt dat een van zijn oude vijanden betrokken is bij de dood van Ghassan, en dat zijn opdrachtgever onbetrouwbaar is. Wie kan Dante nog wel vertrouwen?

Mijn mening

Dit verhaal is het vervolg op ‘Slaves: Raven 1’. Maar dit boek begint niet waar het vorige boek is geëindigd, het begint ergens halverwege dat boek. Dat vond ik in het begin verwarrend, zeker omdat er in het eerste boek nogal wat tijdssprongen zitten die niet altijd duidelijk benoemd worden. Raven is al beschuldigd en iedereen denkt dat ze dood is. Pas op tweederde van het boek laat Castro vallen dat Raven nog leeft. In dit verhaal zitten veel minder onduidelijke tijdssprongen (eentje slechts), waardoor het verhaal veel makkelijker leest dan het eerste deel. Wel zitten er veel namen en termen in het boek die niet altijd goed uitgelegd worden. Een verklarende woordenlijst of namenlijst was handig geweest. Her en der merk je dat het een Vlaams boek is (zo kennen wij in Nederland geen onderzoeksrechter, dat is bij ons een rechter-commissaris en die heeft een iets andere functie dan de onderzoeksrechter in België), maar dat is niet storend.

Twee dingen vond ik jammer: dat we dingen soms niet weten totdat ze gebeurd zijn (terwijl Dante ze dan al wel weet) en dat het personage Castro niet meer aandacht krijgt. Het eerste is jammer omdat Dante daarmee een onbetrouwbare verteller wordt, en dat vind ik zelf niet prettig lezen. Het tweede vind ik jammer omdat ik Castro een van de interessanste personages vindt, zo niet het allerinteressantste personage. Ik zou graag het verhaal vanuit zijn perspectief lezen. Ik denk dat het verhaal dan de diepgang en de intriges krijgt die het nu mist.

Wel heel leuk is het feit dat je steeds korte stukjes tekst leest tussen de hoofdstukjes door. Dit zijn een soort dagboeknotities met het ritme en de afbrekingen van een gedicht. In het vorige boek waren deze stukjes tekst van Seamus, de slavenopzichter. In dit boek zijn de stukjes geschreven door Cym, de moeder van Seamus en het hoofd van de Delicatus-slavenschool. Hierdoor weet je van het begin af aan dat Cym en Dante een geschiedenis samen hebben, en dat Cym iets te maken heeft met de moord op de Genoot. Deze lijn had trouwens iets beter uitgewerkt mogen worden van mij, die vond ik nu een beetje tegenvallen.

Al met al vond ik het een leuk boek dat makkelijker leest dan het eerste deel. Wel vind ik het jammer dat aan sommige verhaallijnen en personages niet meer aandacht is besteed. Dat had het boek meer diepgang gegeven, nu blijft het een beetje oppervlakkig. Voor fans van dystopische romans (Hungergames, De Test, Divergent, de Mars-trilogie e.d.) is dit een aanrader.